Alweer een nieuwe werkweek die begint en die we vol frisse moed aanvatten. Tegen 5.45 uur ben ik op kantoor. Dagje doorwerken geblazen en de middagpauze slaan we over. Niet echt gezond, I know, maar ik zondig al zo vaak dat ik mij soms verplicht voel met momenten extra op te letten. Eten, drinken en niet sporten (wegens tijdsgebrek) gaan niet samen met een slanke lijn! Ik ga dus niet wachten tot na nieuwjaar maar heb alvast een voornemen voor na de verkiezingen: ik moet/ga weer gaan sporten … Wanneer de werkdag erop zit, ga ik langs bij de drukker om nog wat zaken in verband met drukwerk te bespreken. Het is daar een drukste van jewelste. Niet onlogisch: verkiezingen zijn gouden tijden voor de drukkers. Al een geluk dat we ze hebben! Er rest mij nadien juist voldoende tijd om even mijn post uit de bus te halen en weer te vertrekken. De mosselen waren zaterdag zo lekker bij voetbalclub Wolvertem (http://www.scwolvertem.be) dat Gunther en Ella besloten om samen met onze voorzitter Lucianus en zijn vrouw Liedja nog eens te gaan smullen. Met een kwartier vertraging kom ik er toe tegen 18 uur. Er zijn werken bezig in de Ossegemstraat waardoor ik twintig minuten deed van thuis tot aan de voetbal, 3 km. File in eigen gemeente, faut le faire. Bedankt gemeentebestuur! Nog zulke grote werken die veel last veroorzaken net voor de verkiezingen, ben niet zo zeker dat onze inwoners dit appreciëren … Terwijl we zaten te eten, had ik al paar smsen en tweets gekregen van mensen die meldden dat onze ‘lijst’ op Ring-tv was. Eerste wat ik dus deed bij thuiskomst om 20 uur was dus naar het nieuws kijken (http://www.ringtv.be/videos/verkiezingsnieuws-uit-drogenbos-liedekerke-merchtem-meise). Tevreden en fier kon ik vaststellen hoe onze duidelijke en uniforme foto’s mooi in beeld kwamen. Professioneel en ordelijk in tegenstelling tot vele andere die ik al eerder de revue zag passeren. Ook Ring-tv besteedde vandaag aandacht in haar nieuws aan de hoge prijs van de woningen in een aantal gemeenten van de Vlaamse rand. Zie daarover reeds mijn standpunt van zaterdag. Een woning in Meise kost gemiddeld 389.000 euro. Wie kan dat nog betalen? De rest van de avond spendeer ik aan wat lectuur, telefoneren met een aantal medekandidaten om wat zaken te overlopen en het mailen met de jongeren ter voorbereiding van hun folder. Om 23 uur is mijn kaars uit en kruip ik in mijn bed. Morgen is het immers weer vroeg dag… In de marge verwijs ik graag naar de brief aan mijn 16jarige ik van Els Pynoo dat in de Standaard verscheen van 24 juli 2012: ‘Ik heb niet het gevoel dat ik veel veranderd ben. Vanbinnen voel ik me nog precies dezelfde. Wees trots op jezelf! Niemand is minder dan een ander, nondedju!… ‘Je bent niet meer dan een ander, maar ook niet minder.’ … Er zijn van die dagen dat ik mij echt een nul voel. Maar gelukkig weet ik nu ook dat het voorbij gaat. Dat ik dat gewoon moet laten passeren. Je zult dat nog wel leren. Als je trouw blijft aan je eigen gevoelens, word je een goed mens. Dus, Els, geloof in jezelf. Je voelt je een lelijk eendje, maar je zult ooit wel beseffen dat er toch een mooie zwaan uit is gegroeid. Je zult een sterke vrouw worden. Blijf je ding doen, en geniet van al wat je doet, zelfs van de afwas. Blijf respect hebben voor je ouders. Er komt een periode dat je je liever tegen hen afzet, omdat dat vrijgevochten lijkt. Weet dat zij er altijd voor je zullen zijn. En dat je je vader ontzettend zult missen als hij overlijdt. Je zult hem soms herkennen in je eigen gebaren… Ik zou er niet opnieuw aan willen beginnen. Maar ik zou er ook niets aan willen veranderen. En vergeet niet: buik intrekken, borst vooruit, schouders achteruit en kop omhoog! Het is zoveel interessanter om naar de horizon te kijken.’ Ook ik ben zeer veeleisend voor mezelf en in wat ik doe, zo zeer zelfs dat het zelden of nooit goed genoeg is en ik bijgevolg vaak denk dat het beter kan en moet. Geen idee of men een goed mens wordt door trouw te blijven aan eigen gevoelens maar ik weet wel dat dit de eerlijkste en enige manier is waarop ik mezelf ook recht in de spiegel zal kunnen bekijken! Ook ik was het niet altijd eens met mijn ouders, vooral met mijn mama. Zij een leeuw, ik evenzeer koppig, botste inderdaad wel eens. Vier jaar lang moet ik haar nu al missen terwijl we sinds jaren zo dicht naar elkaar waren gegroeid. Ik herken haar inderdaad in zaken, ik ‘hoor’ en voel haar advies wanneer ik het nodig heb en bovenal ben ik haar ontzettend dankbaar voor de opvoeding en waarden die ze mij meegaf. Ze was zo bang toen ik de stap naar de politiek zette (“Virginie toch, nu heeft ‘iedereen’ u graag, moet je nu echt kleur bekennen?”) maar o zo fier toen ik uiteindelijk schepen werd en ze zag hoezeer ik mij daarin ontplooide en hoe gelukkig ik was van iets te kunnen betekenen voor de mensen en zaken te kunnen realiseren …